Tokom istraživanja na dubini od skoro 4.000 metara ispod površine Tihog okeana, tim predvođen Endruom Svajtmenom naišao je na očitavanja koja su ukazivala na prisustvo kiseonika u mraku, gde svetlost ne dopire.

Do sada se verovalo da kiseonik proizvode isključivo fotosintetski organizmi poput biljaka i algi.

Frans Gajger fizički hemičar sa Univerziteta Nortvestern, veruje da se mineralni noduli naelektrišu dok se šire, što vodi do elektrolize morske vode, pri čemu električna struja razdvaja vodu na vodonik i kiseonik. On i Svajtmen su odbacili druge teorije i smatraju da je ovo najverovatniji izvor „tamnog kiseonika“.

Istraživači su uzbuđeni, ali upozoravaju da ovo otkriće zahteva pažnju industrije dubokog rudarstva. Američka Nacionalna okeanska i atmosferska administracija upozorava da rudarenje morskog dna može uništiti život i staništa u tim područjima. Međunarodna uprava za morsko dno već je odredila zaštićene zone u oblasti Klarion-Kliperton.

Gajger ističe da moramo preispitati način eksploatacije ovih materijala kako ne bismo ugrozili izvore kiseonika u dubokom moru.

Filip Gejls iz organizacije „Deep Sea Mining“ podržava dalja istraživanja, ali naglašava da su potrebni dodatni eksperimenti kako bi se rezultati studije potvrdili. Slično mišljenje deli i Daglas Bartlet sa Skripsa, koji želi da vidi dugoročnu proizvodnju kiseonika u dubokom moru i da li druge okeanske oblasti imaju sličan efekat. Ovo bi omogućilo modelarima da procene globalni značaj ovog procesa.

Međutim, naučnici su otkrili da mineralne naslage na morskom dnu, poznate kao polimetalni noduli, mogu da emituju električnu struju koja pokreće elektrolizu morske vode, proizvodeći kiseonik.

Ovo revolucionarno otkriće otvara nova pitanja o uticaju dubokomorskog rudarstva na ove jedinstvene izvore kiseonika. Stručnjaci upozoravaju da eksploatacija ovih mineralnih naslaga može ozbiljno da ugrozi biodiverzitet u dubokim morskim ekosistemima. Sada pozivaju na dalja istraživanja kako bi se procenio značaj ovog procesa na globalnom nivou.